Αναδιοργάνωση νοσοκομείων και αποζημίωση βάσει της αξίας των επεμβάσεων
Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, το 2016, η δημόσια δαπάνη για τα νοσοκομεία, έφτασε τα 4,552 δισ. ευρώ. Αντίστοιχα, η ιδιωτική δαπάνη από τα νοικοκυριά που χρειάστηκαν υπηρεσίες υγείας από τα νοσοκομεία, έφτασε τα 340 εκ. ευρώ. Ταυτόχρονα, υπάρχουν οφειλόμενα από τα νοσοκομεία προς τους προμηθευτές τους, ενώ παράλληλα, η φαρμακοβιομηχανία έδωσε 260 εκ. ευρώ, ως επιστροφή Clawback.
Την ίδια στιγμή, τα Νοσοκομεία, έχουν χάσει τους καλύτερους γιατρούς τους, τους καλύτερους ασθενείς (από πλευράς σοβαρότητας παθήσεων), ενώ δεν εφαρμόζονται πια οι πιο εξειδικευμένες και μοντέρνες εφαρμογές θεραπείας και διάγνωσης. Ελαττώνονται έτσι οι προσδοκίες των ασθενών για καλύτερη θεραπεία και διάγνωση.
Οι αιτίες που έχουν συμβεί όλα αυτά στη νοσοκομειακή μας περίθαλψη είναι η νοοτροπία διαχείρισης, η έλλειψη αξιολόγησης, το μοντέλο παροχής υπηρεσιών, η ανυπαρξία επενδύσεων που ακολουθούν την αγορά.
Ποιό είναι το ζητούμενο;
Καλύτερες υπηρεσίες με το μικρότερο κόστος Δημόσιο και Ιδιωτικό. Είναι σημαντικό να λάβουμε υπόψιν μας, ότι οι ασθενείς δεν ενδιαφέρονται με ποιο τρόπο λειτουργούν τα νοσοκομεία. Ενδιαφέρονται για την ποιότητα της περίθαλψης που απολαμβάνουν, για την τεχνολογία και την μέθοδο που χρησιμοποιείται ώστε να βρεθεί λύση για την ίασή τους.
Η διαχείριση του νοσοκομείου
Οι Διοικητές σήμερα, είναι διεκπεραιωτές. Εξαρτώνται από την ΔΥΠΕ και το Υπουργείο. Ο Προϋπολογισμός τους είναι εξαρτώμενος από το υπουργείο. Εφαρμόζεται δημόσιο λογιστικό, ενώ ο τρόπος προμηθειών έχει αποτελέσει αντικείμενο σειράς ρυθμιστικών νόμων. Όμως αυτό που είναι διαχρονικό, είναι η έλλειψη αξιολόγησης και αξιοκρατίας,, σε όλα τα επίπεδα.
Επιπλέον, παρατηρείται δυσαναλογία προσωπικού και ασθενών-κρεβατιών. Τα δε Διοικητικά Συμβούλια, επί το πλείστον, απλώς επικυρώνουν τις εισηγήσεις.Δεν ασχολούνται με την πληρότητα του νοσοκομείου, ούτε με την αξιολόγηση των κλινικών για θέματα νοσηρότητας και θνησιμότητας ή με την αναγκαιότητα χειρουργείων και τις επανεισαγωγές που γίνονται.
Τι είναι αυτό που πρέπει να αλλάξει;
Ο τρόπος διοίκησης. Οι διοικητές πρέπει να προγραμματίζουν, να εκτελούν, να διαχειρίζονται τον προϋπολογισμό, να ανταγωνίζονται τον ιδιωτικό τομέα ή να συμβάλλονται με αυτόν, να προσδιορίζουν και να αξιολογούν το προσωπικό που χρειάζονται, σε όλες τις ειδικότητες και βαθμίδες. Και οι ίδιοι, να αξιολογούνται σύμφωνα με τα αποτελέσματα που θα δημοσιεύονται (Οικονομικά, Ποιοτικά, Κοινωνικά, Αναπτυξιακά).
Ο Προϋπολογισμός θα πρέπει να είναι κλειστός ανά κλινική-εργαστήριο-Νοσοκομείο. Η χρηματοδότηση να γίνεται από τον ΕΟΠΥΥ, το Κράτος και από συμπληρωματικά εισοδήματα, όπως η αυτοχρηματοδότηση από Ιατρικές πράξεις ανά κλινική και εργαστήριο. Όσο για τη μισθοδοσία στα νοσοκομεία, θα πρέπει να ενισχυθεί από το κράτος, για την εκπαίδευση των νέων γιατρών.
Η αξιολόγηση των κλινικών θα πρέπει να λαμβάνει υπόψιν την μικρή πληρότητα και το μικρό αριθμό χειρουργείων, στοιχεία που μειώνουν την ασφάλεια και αυξάνουν το κόστος. Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να γίνεται σύμπτυξη κλινικών σε όμορα νοσοκομεία. Παράλληλα θα πρέπει να ελέγχονται παράγοντες όπως η νοσηρότητα, θνησιμότητα, επανεισαγωγές, τήρηση πρωτοκόλλων.
Θα πρέπει ακόμη να γίνεται αξιολόγηση: των Συντονιστών Διευθυντών, της τήρησης του προϋπολογισμού, της ανάπτυξης της κλινικής με ποιοτική αξιολόγηση και εφαρμογή νέων τεχνολογιών.
Το Νοσηλευτικό Μαιευτικό προσωπικό χρειάζεται εξειδικεύσεις οι οποίες να αξιοποιούνται στους ανάλογους τομείς, ώστε να αξιοποιούνται σε περιστατικά όπου δεν χρειάζεται γιατρός, παρά μόνο εποπτεία. Και εδώ, χρειάζεται αξιολόγηση γνώσεων, εμπειρίας, αποτελεσμάτων και λύσεων, προόδου, ετοιμότητας και επιδόσεων.
Πώς μπορούν να επιτευχθούν όλα αυτά;
Με Νοσοκομεία αυτοτελή και αυτοδύναμα, στα οποία θα αναπτύσσεται νοοτροπία, νομοθεσία και λειτουργία ΑΕ με μια μετοχή του κράτους. Το προσωπικό να υπάγεται στις ΔΥΠΕ και να “παραχωρείται” σύμφωνα με τις ανάγκες του Νοσοκομείου . Χρειάζεται διασύνδεση του Νοσοκομείου με την πρωτοβάθμια περίθαλψη, δημιουργία μονάδων χρόνιας περίθαλψης και ανεξάρτητα τμήματα επειγόντων περιστατικών.
Πληρωμές
Οι πληρωμές πρέπει να είναι σύμφωνα με τα ΚΕΝ. Οι εκπτώσεις, οι επιστροφές είναι ένα διαστρεβλωμένο σύστημα, το οποίο ισοπεδώνει την ποιότητα και την ανάπτυξη των υπηρεσιών υγείας. Πληρώνονται και η κακή ιατρική και η διαστρεβλωμένη, το ίδιο με τον καλό ιατρό και τις μοντέρνες θεραπείες.
Ειδικά σε ότι αφορά τις επεμβάσεις, αυτές πρέπει να αποζημιώνονται σύμφωνα με την αναγκαιότητα τις επέμβασης, την νοσηρότητα , την επανεισαγωγή, τις ημέρες νοσηλείας, την αποτελεσματικότητα και την εφαρμογή των διεθνών και ελληνικών πρωτοκόλλων.
Το αποτέλεσμα θα είναι μεγαλύτερη οικονομία (πχ. στις καισαρικές), ανάπτυξη της ποιότητας, ελάττωση των μη αναγκαίων ιατρικών πράξεων και χειρουργείων, ανταμοιβή στους καλούς ιατρούς που αναπτύσσουν την πρόοδο και τη μάθηση, στις καλές υπηρεσίες υγείας, στον εκσυγχρονισμό των Νοσοκομείων.
Θα επιδιωχθεί έτσι, η ανάπτυξη μονάδος Ποιοτικού έλεγχου σε όλα τα επίπεδα και όλες τις υπηρεσίες (Ιατρική, Νοσηλευτική, Ξενοδοχειακή) για την πιστοποίηση της ποιότητας των υπηρεσιών.
Και φυσικά όλα αυτά, θα πρέπει να ισχύσουν και στον ιδιωτικό τομέα.
Βέβαια, για να γίνουν όλα αυτά, χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας στον ΕΟΠΥΥ, εξειδικευμένο προσωπικό, αποζημίωση μόνο στους καλούς παρόχους υγείας.
Δεν μπορούν να υποχρεώνονται οι ασθενείς να δέχονται κατώτερες υπηρεσίες για οικονομικούς λόγους, ούτε να μετακυλίεται το κόστος σε αυτούς (όπως συμβαίνει στην εγκυμοσύνη).
Τα ίδια μέτρα πρέπει να ισχύουν και στον ιδιωτικό τομέα.
Όμως το κυρίαρχο για να γίνουν όλα αυτά, είναι η ανάγκη πολιτικής βούλησης και η αλλαγή της συνδικαλιστικής νοοτροπίας.
*Ο κ. Γιώργος Φαρμακίδης είναι καθηγητής Μαιευτικής και Γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο Stony Brook της Νέας Υόρκης.
Πηγη :http://healthmag.gr/