Για πρώτη φορά στις νευροεπιστήμες, ερευνητές εντόπισαν τα κύτταρα που βοηθούν στον επαναπρογραμματισμό μακροχρόνιων αναμνήσεων τραυματικών εμπειριών προς την ασφάλεια.
Aναμνήσεις τραυματικών εμπειριών μπορούν να οδηγήσουν σε προβλήματα ψυχικής υγείας, όπως διαταραχή μετατραυματικού στρες, η οποία μπορεί να καταστρέψει τη ζωή ενός ανθρώπου.
Υπολογίζεται ότι σχεδόν το ένα τρίτο των ανθρώπων θα υποφέρει από διαταραχές που συνδέονται με τον φόβο ή το στρες κάποια στιγμή στη ζωή του.
Νέα έρευνα δείχνει σε κυτταρικό επίπεδο πώς η θεραπεία μπορεί να αντιμετωπίσει ακόμα και μακροχρόνιες αναμνήσεις τραύματος.
Ο καθηγητής Johannes Gräff, δήλωσε ότι τα ευρήματα ρίχνουν για πρώτη φορά φως στις διαδικασίες που υπογραμμίζουν την πετυχημένη αγωγή τραυματικών αναμνήσεων.
Στον τομέα αντιμετώπισης τραυματικών αναμνήσεων υπάρχει το ερώτημα αν η μείωση του φόβου αφορά την καταστολή του αρχικού ίχνους της ανάμνησης ή του φόβου με νέο ίχνος ανάμνησης ασφάλειας ή της επανεγγραφής του αρχικού ίχνους φόβου προς την ασφάλεια.
Μέρος της συζήτησης έχει να κάνει με το γεγονός ότι ακόμα δεν κατανοούμε ακριβώς πώς οι νευρώνες αποθηκεύουν αναμνήσεις γενικά.
Αν και δεν αποκλείουν την καταστολή, τα ευρήματα δείχνουν για πρώτη φορά τη σημασία της επανεγγραφής στην αντιμετώπιση τραυματικών εμπειριών.
Έρευνα στον τομέα εστιάζει στην κατανόηση της ικανότητας του εγκεφάλου να μειώνει τις τραυματικές εμπειρίες αλλά λίγες έρευνες εξέτασαν επιλογές αγωγής για την μείωση του τραύματος διαρκείας σε ζώα.
Οι επιστήμονες του EPFL ανακάλυψαν ότι η απομακρυσμένη μείωση φόβου στον εγκέφαλο συνδέεται με τη δραστηριότητα της ίδιας ομάδας νευρώνων που εμπλέκονται επίσης στην αποθήκευση αυτών των αναμνήσεων. Οι επιστήμονες εντόπισαν την περιοχή αυτών των νευρώνων στην οδοντωτή έλικα, περιοχή του ιππόκαμπου που εμπλέκεται με την κωδικοποίηση, ανάκληση και μείωση του φόβου.
Οι ποντικοί που χρησιμοποιήθηκαν στην έρευνα ήταν γενετικά τροποποιημένοι ώστε να φέρουν γονίδιο ‘’ρεπόρτερ’’, που παράγει μετρήσιμο σήμα μετά από δραστηριότητα των νευρώνων.
Χρησιμοποιώντας άσκηση εκπαίδευσης στο φόβο που που παράγει μακροχρόνιες τραυματικές αναμνήσεις, οι επιστήμονες εντόπισαν πρώτα τον υποπληθυσμό των νευρώνων στην οδοντωτή έλικα που εμπλέκεται στην αποθήκευση μακροχρόνιων τραυματικών αναμνήσεων.
Οι ποντικοί στη συνέχεια υποβλήθηκαν σε εκπαίδευση μείωσης του φόβου που μοιάζει με τη θεραπεία με βάση την έκθεση στους ανθρώπους -πιο αποτελεσματική μορφή θεραπείας τραύματος στους ανθρώπους.
Όταν οι ερευνητές κοίταξαν ξανά στον εγκέφαλο των ποντικών, ορισμένοι από τους νευρώνες που ήταν ενεργοί στην ανάκληση των τραυματικών αναμνήσεων ήταν ακόμα ενεργοί όταν τα ζώα δεν έδειχναν πια φόβο.
Όσο λιγότερο φοβόνταν τα ζώα τόσο ενεργοποιούνταν τα κύτταρα. Πρόκειται για το πρώτο στοιχείο ότι ο ίδιος πληθυσμός των νευρώνων μπορεί ενδεχομένως να εμπλέκεται στην αποθήκευση και μείωση τραυματικών αναμνήσεων.
Οι ερευνητές στη συνέχεια μείωσαν την διεγερσιμότητα των νευρώνων ανάκλησης κατά τη θεραπεία έκθεσης και ανακάλυψαν ότι οι ποντικοί έδειξαν φτωχότερη μείωση φόβου σε σύγκριση με την ομάδα ελέγχου.
Ωστόσο, όταν μείωσαν την διεγερσιμότητα άλλων νευρώνων στην οδοντωτή έλικα δεν υπήρχε τέτοια επίδραση, δείχνοντας ότι οι νευρώνες ανάκλησης στην οδοντωτή έλικα είναι ζωτικής σημασίας για τη μείωση του φόβου.
Τελικά όταν οι ερευνητές ενίσχυσαν την διεγερσιμότητα των νευρώνων ανάκλησης κατά τη θεραπευτική παρέμβαση ανακάλυψαν ότι οι ποντικοί εμφάνισαν βελτίωση στη μείωση του φόβου.
Επομένως κατέληξαν ότι η μείωση απομακρυσμένων αναμνήσεων φόβου εξαρτάται από τη συνεχιζόμενη δραστηριότητα των νευρώνων που εντόπισαν στην στην οδοντωτή έλικα.
Πηγη:http://www.iatronet.gr