Ελάχιστοι Έλληνες αμφιβάλλουν για τη διαχρονική ύπαρξη σκανδάλου στα φάρμακα και ενδεχομένως την άμεση ή έμμεση εμπλοκή σε αυτό και πολιτικών.
Τούτο, όμως δεν σημαίνει πως υπάρχουν πολλοί που θα αποδεχτούν μια μεθόδευση εξόντωσης πολιτικών αντιπάλων μέσω της αόριστης εμπλοκής στο διαχρονικό αυτό σκάνδαλο.
Η προσπάθεια κάθε επόμενης κυβέρνησης να περιορίσει τις ευθύνες κάποιου σκανδάλου (που ως συνήθως αποκαλύφθηκε στο εξωτερικό) σε κάποια πολιτικά πρόσωπα της προηγούμενης (και πιθανόν επόμενης) κυβέρνησης αποτελεί τη βασική μέθοδο συγκάλυψης και διαιώνισης του σκανδάλου.
Πάρτε για παράδειγμα την περίπτωση του σκανδάλου της Novartis, ο περιορισμός και η μεθόδευση των ερευνών με σκοπό τη στοχοποίηση 2-3 πολιτικών αντιπάλων είναι βέβαιο πως θα αφήσει εκτός ελέγχου τη συντριπτική πλειοψηφία των εμπλεκομένων σε αυτό.
Το πρόβλημα
Η μεγαλύτερη ζημιά που έχει επιφέρει στην ελληνική κοινωνία το διαχρονικό σκάνδαλο του φαρμάκου δεν είναι μόνο τα 10-20 δισ. ευρώ υπέρβασης της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης σε 10-20 χρόνια (τούτο δεν σημαίνει βέβαια πως δεν πρέπει να ελεγχθούν και να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι).
Η μεγαλύτερη ζημιά που έχει προκαλέσει το διαχρονικό σκάνδαλο του φαρμάκου είναι ο εθισμός της ελληνικής κοινωνίας στην πολυφαρμακία και η αύξηση των μικροβιακών αντοχών.
Η Ελλάδα συγκαταλέγεται στις ευρωπαϊκές χώρες με τα υψηλότερα επίπεδα μικροβιακής αντοχής και κατέχει την πρώτη θέση στη συνολική κατανάλωση αντιβιοτικών.
Οι λοιμώξεις από πολυανθεκτικά παθογόνα αποτελούν καθημερινή πραγματικότητα και για τα ελληνικά νοσοκομεία τόσο τα δημόσια όσο και τα ιδιωτικά. Στα δημόσια νοσοκομεία η κατάσταση είναι χειρότερη λόγω της έλλειψης προσωπικού και του αυξημένου αριθμού των ασθενών που συγχρωτίζονται κάτω από χαώδεις συνθήκες.
“Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση του Ευρωπαϊκού Κέντρου Ελέγχου Νοσημάτων (ECDC, Νοέμβριος 2016), στην Ελλάδα το 61,9% των λοιμώξεων από Klebsiella pneumoniae που απομονώθηκαν το 2015 αφορά στελέχη του μικροβίου ανθεκτικά στις καρβαπενέμες, που χαρακτηρίζονται “προωθημένα” αντιβιοτικά.
Το ποσοστό παραμένει σταθερά υψηλό τα τελευταία χρόνια (60,5% το 2012, 59,4% το 2013, 62,3% το 2014) και μακράν το υψηλότερο στην Ευρώπη, όπου ο μέσος όρος ήταν πέρυσι 8,1%.
Επιπλέον, η Ελλάδα είναι πρώτη στην Ε.Ε. στη χρήση καρβαπενεμών και πολυμυξινών (χαρακτηρίζονται “η τελευταία λύση” για τη θεραπεία λοιμώξεων από πολυανθεκτικά gram αρνητικά βακτήρια) εντός των νοσοκομείων.
Το παραπάνω παράδειγμα αφορά ένα μόνο παθογόνο…
Εκτιμάται πως στην Ελλάδα τουλάχιστον 1.000 ασθενείς κάθε χρόνο χάνουν τη ζωή τους όχι από την πάθηση για την οποία μπήκαν στο νοσοκομείο αλλά εξαιτίας κάποιας λοίμωξης από πολυανθεκτικό μικρόβιο που κόλλησαν στο νοσοκομείο.
Το 10% όσων νοσηλευτούν στην Ελλάδα σε νοσοκομείο εκδηλώνει κάποια ενδονοσοκομειακή λοίμωξη της οποίας η θεραπεία καθίσταται κάθε χρόνο και δυσκολότερη.
Το σκάνδαλο του φαρμάκου στη χώρα μας είναι διαχρονικό και αφορά γιατρούς, στελέχη της δημόσιας υγείας, την πολιτική ηγεσία του υπουργείου υγείας και ενδεχομένως την πολιτική ηγεσία του υπουργείου παιδείας και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Μια άλλη διάσταση…
Μια πλευρά του προβλήματος έγκειται και στο γεγονός πως η Ελλάδα έχει τη μεγαλύτερη αναλογία γιατρών στον γενικό πληθυσμό.
“Το 2007 σε κάθε 1.000 Έλληνες αντιστοιχούσαν 5,4 γιατροί, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία τα οποία ανακοίνωσε χθες ο ΟΟΣΑ, η υψηλότερη αναλογία μεταξύ όλων των μελών του οργανισμού.
Ο μέσος όρος για τα μέλη του οργανισμού είναι μόλις 3,1 γιατροί ανά 1.000 κατοίκους ενώ η αμέσως επόμενη χώρα μετά την Ελλάδα είναι το Βέλγιο με 4 γιατρούς.
Το 1990, η Ελλάδα διέθετε 3,4 γιατρούς για 100 κατοίκους…”
Ο αυξημένος αριθμός γιατρών δημιουργεί την ανάγκη τεχνητής ζήτησης προκειμένου να προκύψει κάποιο ικανοποιητικό εισόδημα για όλους. Οι πολλές εξετάσεις και η υπερβολική συνταγογράφηση, αποτελούν περιπτώσεις δημιουργίας τεχνητής ζήτησης.
Φυσικά οι φαρμακευτικές εταιρείες έχουν αντιληφθεί την κατάσταση και την εκμεταλλεύονται.
kostas.stoupas@capital.gr
Πηγη:medispin.blogspot.com